ایران بزرگ

عید نوروز، عید ایرانیان است.

همه ما ایرانیان.

از هر قومی، در هر کشوری.

ایران ما وسیع‌تر از مرزهای کنونی است.

همانگونه که اعتقاد ما مرزی نمی‌شناسد.

جوانی را می‌شناسم؛ مردی را که دست کودکان افغان را می‌گیرد در شهر خود، یزد، با این باور که دست هر نیازمندی را باید گرفت. با این اعتقاد که آن‌گاه که قلم در دست انسانها می‌دهیم، سنگ و سلاح تعصب را بی اثر می‌کنیم و با این یقین که افغانستان هم هنوز ایران است.

مردی از جمعیت مردمیِ امام علی (ع)، مردی از جنس عاشقان علی (ع)، مردی که خلوص رفتارش نمایان است چون نور در الماس.

و ما چه می‌کنیم؟ جز تحقیر و ریشه‌دار کردن نفرت در دل برادرانمان و خندق کندن در خط‌های واهی مرزی.

جز تکّه تکّه کردن ایران در دل‌هامان. جز نشان دادن کثیفی لباس برادران افغان که نیروی کار یدی شده اند در ایران و حقوقشان هم انگار حقشان نیست!

جز نشان دادن بی‌اعتقادی به ایران بزرگ که ادعایش می‌کنیم.

جز نشان دادن حقارتمان؟

تورق

دیدم به خواب خوش که به دستم پیاله بود
تعبیر رفت و کار به دولت حواله بود

چل سال رنج و غصه کشیدیم و عاقبت
تدبیر ما به دست شراب دوساله بود

آن نافه مراد که می‌خواستم ز بخت
در چین زلف آن بت مشکین کلاله بود

از دست برده بود خمار غمم سحر
دولت مساعد آمد و می در پیاله بود

بر آستان میکده خون می‌خورم مدام
روزی ما ز خوان قدر این نواله بود

هر کو نکاشت مهر و ز خوبی گلی نچید
در رهگذار باد نگهبان لاله بود

بر طرف گلشنم گذر افتاد وقت صبح
آن دم که کار مرغ سحر آه و ناله بود

دیدیم شعر دلکش حافظ به مدح شاه
یک بیت از این قصیده به از صد رساله بود

آن شاه تندحمله که خورشید شیرگیر
پیشش به روز معرکه کمتر غزاله بود             حافظ شیرازی

شعر رهایی است. نجات است و آزادی.

شاملو