جذابیت نگاه متفاوت شریعتمداری!

اتفاق جالبی بود

امروز که به میدان مجاهدین رفته‌بودم تا برای ثبت یک اتفاق تاریخی چند روزنامه بخرم! تنها دو روزنامه تمام شده بود

کیهان و وطن امروز.

دو منتقد اصلی توافق هسته‌ای.

من هنوز هم به عدم خوشبینی رهبری فکر میکنم و این روزهای مهم سه ماهه.

ما و این مذاکرات ظریف.

بارها آرزو داشتم که در روزهای حسّاس تاریخ، به ویژه تاریخ کشورم می‌بودم. تا ببینم و تجربه کنم آن لحظه‌ی تاریخی سرنوشت‌ساز را.

همیشه گمان می‌کردم که باید همه چیز در آن لحظه‌ها جور دیگری باشد.

دهم خرداد 1226 شمسی یکی از همین روزهاست که شاید رنگ آسمان و شوق لحظه‌هایش شبیه این ساعت‌های ما باشد.

هنوز هیچ چیز از نتیجه‌ی مذاکرات به صورت قطعی معلوم نیست، چه این که هنوز تا نگارش و امضای متن نهایی توافق حدود سه ماه مانده، و هنوز بسیارند که نمی‌خواند که آن روز این‌گونه رقم بخورد.

امّا باز هم امشب طعم خوبی داشت،

طعم روزهای به یاد ماندنی. طعم شیرین همّت فرزندان این مرز و بوم و طعم سیاست‌های درست حکومتی.

امشب به یاد ما خواهد ماند که سیاست، که گاه وسیله‌ی بازی بچگان است؛ امشب انگار نقش بازی بزرگانی بود که می‌دانند آنچه را که می‌خواند.

به این امید که سه ماه دیگر،‌ یازدهمین روز از اولین فصل گرم تابستان. هنوز هم درایت و سیاست مرکز اجماع بزرگان ما باشد.

دقّت کردید که امشب چه سخن‌ها نزدیک به هم بود و همه لب به تحسین و تقدیر گشودند؟

امسال سال، سال هم‌دلیست.

در پس، پای در جا پای عاقلان باید گذاشت، با هم‌دلی.

به این امید، که همه؛ فرزندان ایران، هم‌دل باشیم.

ایران بزرگ

عید نوروز، عید ایرانیان است.

همه ما ایرانیان.

از هر قومی، در هر کشوری.

ایران ما وسیع‌تر از مرزهای کنونی است.

همانگونه که اعتقاد ما مرزی نمی‌شناسد.

جوانی را می‌شناسم؛ مردی را که دست کودکان افغان را می‌گیرد در شهر خود، یزد، با این باور که دست هر نیازمندی را باید گرفت. با این اعتقاد که آن‌گاه که قلم در دست انسانها می‌دهیم، سنگ و سلاح تعصب را بی اثر می‌کنیم و با این یقین که افغانستان هم هنوز ایران است.

مردی از جمعیت مردمیِ امام علی (ع)، مردی از جنس عاشقان علی (ع)، مردی که خلوص رفتارش نمایان است چون نور در الماس.

و ما چه می‌کنیم؟ جز تحقیر و ریشه‌دار کردن نفرت در دل برادرانمان و خندق کندن در خط‌های واهی مرزی.

جز تکّه تکّه کردن ایران در دل‌هامان. جز نشان دادن کثیفی لباس برادران افغان که نیروی کار یدی شده اند در ایران و حقوقشان هم انگار حقشان نیست!

جز نشان دادن بی‌اعتقادی به ایران بزرگ که ادعایش می‌کنیم.

جز نشان دادن حقارتمان؟