قدس و روزگاران خونین

روزگاران این تکرار را به یاد خواهد داشت، خون بیگناهان و بازی بزرگان؛ و ما که به امید صبح فردا ایم...

به امید بیداری...

قریب 50 شهید و بیش از 1000 زحمی! برای چه؟ تفکرات احمقانه هم نوع من...

«وَ إِذْ قالَ رَبُّکَ لِلْمَلائِکَةِ إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً قالُوا أَ تَجْعَلُ فِیها مَنْ یُفْسِدُ فِیها وَ یَسْفِکُ الدِّماءَ وَ نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِکَ وَ نُقَدِّسُ لَکَ قالَ إِنِّی أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ» بقره (2)، آیه 30

«و چون پروردگار تو به فرشتگان گفت: من در زمین جانشینى خواهم گماشت، (-(فرشتگان)-) گفتند: آیا در آن کسى را مى‏ گمارى که در آن فساد کند، و خون‏ها بریزد و حال آن که ما با ستایش تو، (-(تو را)-) تنزیه مى‏کنیم و به تقدیست مى‏پردازیم. فرمود: من چیزى مى‏دانم که شما نمى‏دانید»

ایران بزرگ

عید نوروز، عید ایرانیان است.

همه ما ایرانیان.

از هر قومی، در هر کشوری.

ایران ما وسیع‌تر از مرزهای کنونی است.

همانگونه که اعتقاد ما مرزی نمی‌شناسد.

جوانی را می‌شناسم؛ مردی را که دست کودکان افغان را می‌گیرد در شهر خود، یزد، با این باور که دست هر نیازمندی را باید گرفت. با این اعتقاد که آن‌گاه که قلم در دست انسانها می‌دهیم، سنگ و سلاح تعصب را بی اثر می‌کنیم و با این یقین که افغانستان هم هنوز ایران است.

مردی از جمعیت مردمیِ امام علی (ع)، مردی از جنس عاشقان علی (ع)، مردی که خلوص رفتارش نمایان است چون نور در الماس.

و ما چه می‌کنیم؟ جز تحقیر و ریشه‌دار کردن نفرت در دل برادرانمان و خندق کندن در خط‌های واهی مرزی.

جز تکّه تکّه کردن ایران در دل‌هامان. جز نشان دادن کثیفی لباس برادران افغان که نیروی کار یدی شده اند در ایران و حقوقشان هم انگار حقشان نیست!

جز نشان دادن بی‌اعتقادی به ایران بزرگ که ادعایش می‌کنیم.

جز نشان دادن حقارتمان؟

باران

چــه دلتنگ بارانم، 

که "حنانه" است، مادر آب؛

آب، مریمی مقدس که روح خدا او را بارور گردانیده.

خداوندا

چه لب تشنه

منتظر مسیح رحمتت نشسته ایم.

زیباترین تکرار

شاید؛

خدا را چه دیدی، اصلا شاید سه شنبه دی را برای من آفریده باشد.

:-)

غزه

مرگ انسان در غزه و سکوت ما و قهقرای انسانیت.

از ایده آل پرواز ما، پر کبوتری هم نمانده.

سازمان ملل هم تنها، گریست.

خون کودکان و داغ دل مادران و بیداد جور و زمانه ای چون من خاموش.