ای دریغ و حسرت همیشگی ...

قطار می رود

تو می روی

تمام ایستگاه می رود،

و من چقدر ساده ام

که سالهای سال، 

در انتظار تو، 

کنار این قطارِ رفته ایستاده ام

و همچنان

به نرده های ایستگاه رفته

                               تکیه داده ام!

حرفهای ما هنوز ناتمام.

بهترین رزق.

دو شنبه و تهران و "شاید" رفتن،

دو شنبه و رفتن و توکّل کردن.

دو شنبه و تهران و مسعود،

دو شنبه و "کن" "فیکون".

سه شنبه و انتظارِ صبح، انتظار خورشید، انتظار رفتن.

سه شنبه و انتظار دیدار،

سه شنبه و سردی هوا،

سه شنبه و دیدار... .

سه شنبه و معجزه محبت،

سه شنبه و دیدار.

سه شنبه و اصرار،

سه شنبه و راه رفتنها و رفتنها و گفتنهــا،

سه شنبه و "من" و "او" و مارکس و هایک و اصلاحات و اصول گرایی و یک، "دل".

سه شنبه و عقیده و خدا و جمعیت و سوال کردن ها.

سه شنبه و ولیعصر، انقلاب، شوش

سه شنبه و حرفهای شخصی و سیاسی و شخصی و اقتصادی و شخصی و اجتماعی و شخصی و شخصی.

سه شنبه و مسعود

سه شنبه و "او"

سه شنبه و محسن

سه شنبه و جناب میمندی نژاد

سه شنبه و "او"

سه شنبه و همه چـــــــــــــــیز خوب،

همه چیز عالــی،

سه شنبه

تهران

هفت و نیم شب و مترو و یک روز گذشتن.

تهران و سه شنبه ای که تکرار شدنی نیست... .

اما

هنوز خون توی رگهام گرمه، از سه شنبۀ سرد تهران.

حضرت محمّد (ص): 

مَن اَرادَ اللّه بِهِ خَیرا رَزَقَهُ اللّه خَلیلاً صالحِا؛

هر کس که خداوند براى او خیر بخواهد، دوستى شایسته نصیب وى خواهد نمود.

نهج الفصاحه ص776 ، ح 3064